Hier
begon Beijum!
|
Beijum
25 jaar |
 |
1977-1978 Bouw eerste huizen |
Koeien naast je huis en overal blubber, blubber
Beijum was
zeer gewild. Van de makelaar moest de familie Westra in juni 1977 in één
weekendje beslissen of ze het huis wilden kopen of niet. Van tekening,
want een voorbeeld van het huis bestond nog niet. En er stonden genoeg
andere gegadigden in de rij!
Groen
en ruim
De opzet
was een groene ruim opgezette moderne wijk. Het rijtje van de familie
Westra werd als tweede opgeleverd. Zo kwam mevrouw Westra te wonen waar
zij als kind uit de Korrewegwijk altijd speelde: de landerijen van Beijum.
Tweede
bewoner
“Wij
waren het tweede gezin dat in Beijum kwam wonen en we hebben er nog steeds
geen spijt van. We willen hier ook niet meer weg!”
Voor het huis stond een bouwkeet. Daarachter begonnen de weilanden met
de koeien. De rest van Beijum was nog gewoon het domein van de Groningse
boer. Stel je voor: een rijtje huizen aan alle kanten omringd door weilanden
(De Hunze was er natuurlijk ook nog niet).
En overal blubber. “Blubber, blubber, blubber! En die klei! Gigantische
klei. Overal.”
Er was nog geen bestrating en slechts een beetje verlichting. Over het
Heerdenpad reden nog auto’s vanaf de Korrebrug naar Beijum!
Wethouder Max van den Berg overhandigt sleutel 29 mei 1978
Wonen
in Beijum vooral een feest!
De
pioniers
Een 25 jaar
oude foto toont oud-wethouder Max van den Berg, nu europarlementariër,
die de sleutel overhandigt aan een van de eerste bewoners van Beijum.
Met deze foto in de
hand zijn we in de Fossemaheerd in Beijum op zoek gegaan naar de pioniers
van toen. Uiteindelijk kwamen we terecht bij de familie Westra. Zij gingen
er niet als allereerste wonen; de eerste bewoner is geruime tijd geleden
verhuisd.
De familie Westra betrok als tweede een woning in de nieuwe wijk en woont
daar nog steeds.
25
jaar familie Westra in Beijum
Max
van den Berg
De heer
en mevrouw Westra kunnen zich die foto goed herinneren. Ook het gezin
dat erop staat is inmiddels verhuisd.
Er stonden nog maar een paar huizen in het gloednieuwe en moderne Beijum.
De gemeente had ervoor gezorgd dat er zelfs al een bus naar toe reed!
Korrebrug
Als je naar
de stad wilde, moest je over de Korreburg. Die brug is een apart verhaal.
Die ging in 1978 nog ’s avond om half tien open voor het scheepvaartverkeer.
Wilde je naar de stad, dan moest je helemaal omrijden (net als nu omdat
de Korrebrug wordt gerepareerd).
’s Morgens om
half zeven kon je er weer overheen. Alleen overdag was er een brugwachter.
Pas later, na de nodige acties, werd bereikt dat de brug dag en nacht
werd bediend. Het is bijna niet voor te stellen hoe de situatie in het
begin was.
Ook de Ringweg was er nog niet. Wilde je naar Lewenborg, dan moest je
via de Ulgersmaweg omrijden.
De
barre winter van ’78/’79
De eerste
Beijumers herinneren zich allemaal de sneeuwstormen van ’78/’79.
Auto’s raakten ingesneeuwd. De auto van Westra stond vast op het
Heerdenpad.
Beijum raakte steeds meer geïsoleerd. De politie stond bij de Korrebrug
groepjes te vormen van mensen die naar Beijum wilden. Alleen je weg vinden
door de meters hoge sneeuw was te gevaar-lijk. Er werd zelfs gedacht aan
voedselpakketten, want in Beijum stond nog geen noodwinkel. Er was niets,
er woonden alleen die groep dappere pioniers. De dichtstbijzijnde winkel
was een Edah aan de Oosterhamriklaan.
De saamhorigheid toen was enorm: “Dan ben je eigenlijk een dorp!” Een vriendin die moest bevallen verliet de wijk onder politiebegeleiding. De sneeuw lag in de gang en binnen achter de ramen (toen nog geen dubbelglas). Een huisarts was er gelukkig wel vrij snel, aan de Fossemaheerd nr. 1, het Gezondheidscentrum van toen.
Noodwinkels
- noodscholen
De familie
Westra heeft de hele wijk zien groeien. De eerste winkel was een noodwinkel
in de Framaheerd/Sibrandaheerd. Het was de Sparwinkel van de heer Meins.
De eerste winkel op de plek van het huidige winkelcentrum in Beijum-west
was de Drogisterij van Jacob Kamst. Hij en slager Holthof openden in mei
1982 daar als eersten hun deuren. Groot feest dus, met drumband en al,
voor de 4000 Beijumers van toen.
Het viel niet mee
voor de drumband, ze moest zich een weg banen tussen de stenen die nog
overal lagen.
De familie Meins en de heer Kamst zijn nog steeds van de partij, maar
nu in het nieuwe overdekte winkelcentrum van Beijum. Kamst is daarmee
de langst zittende Beijumse ondernemer.
Ook de eerste school kwam er, de Doefmat, zij het in een noodgebouw. Ook
de Heerdstee kreeg een noodgebouw.
De kinderen hoefden gelukkig de wijk niet meer uit.
Fossemaheerd:
groen én ruim
Wel
groen, minder ruim
De snel
groeiende wijk ontkwam niet aan aanpassing aan de verslechterende economische
situatie. De wijk was nog steeds groen, maar er werd niet meer zo ruim
gebouwd als in de Fossemaheerd. Waar twee huizen onder één
kap waren gepland kwamen ook rijtjeshuizen. De woningen in de Framaheerd,
die na de Fossemaheerd werden gebouwd, waren bedoeld als koopwoningen.
Velen ervan kwamen echter in de verhuur terecht. Deze woningen zijn pas
de laatste jaren in de verkoop gekomen!
We
blijven!
Twee kinderen
zijn de deur uit, waarvan er één in Lewenborg is gaan wonen
(dit wordt door de kinderen toch een beetje als verraad gevoeld). Twee
zijn er nog thuis. Die willen absoluut niets horen over verhuizen! Dit
woord komt niet in hun woordenboek voor.
In de sloot gelegen hebben ze allemaal. Een aantal huizen in de Fossemaheerd is alleen via bruggetjes bereikbaar. De sloot is nooit een probleem geweest. De kinderen zijn ermee opgegroeid. Soms misten ze met hun fietsje-met-steunwieltjes net een bruggetje, met alle natte gevolgen van dien. En allemaal zijn ze een keer door het ijs gezakt. Dat hoort erbij.
De heer en mevrouw Westra zijn vast van plan in hun woning te blijven. Die is ondertussen wel helemaal verbouwd!
Voor
de familie Westra is wonen in Beijum ook na 25 jaar vooral
een feest!